Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T5.djvu/239

—   239   —

 I, odrzuciwszy daleko szpadę, gdyż chciał umrzeć bezbronny, rzucił się z głową, w dół pochylona w głąbie podziemia. Reszta młodych ludzi poszła za jego przykładem. Lecz równie jak poprzednicy ich, nie postąpili dalej, powtórne strzały pięciu na zimny piasek zwaliły, a ponieważ niepodobieństwem było dojrzeć, skąd padały te ognie śmiertelne, reszta cofnęła się w popłochu, trudnym do pojęcia. Sześciu już tylko szlachty zostało.
 — Bez żartu — odezwał się jeden z pozostałych przy życiu — chyba to sam djabeł?
 — Na honor, to coś gorszego — dorzucił drugi.
 — Spytajmy Biscarrata, on wie.
 — Gdzie jest Biscarrat?
 Lecz młodzieńca nie było już u wejścia do pieczary.
 — Dobra!... — odezwał się oficer, który tyle zimnej krwi okazał w tej sprawie — już go nie potrzebujemy, oto nadciągają nam posiłki.
 Istotnie, oddział gwardji, pozostawionej przez starszyznę, którą uniósł zapał myśliwski, składający się z sześćdziesięciu do osiemdziesięciu ludzi, nadjeżdżał w pełnym porządku pod wodzą kapitana i adjutanta. Pięciu oficerów pośpieszyło naprzeciw żołnierzy swoich i z wymową, łatwą do pojęcia, opowiedziano zajście, żądając pomocy.
 Ten potok słów przerwał im kapitan.
 — Gdzież są wasi towarzysze?... — zapytał.
 — Zabici!
 — Ależ szesnastu was było!
 — Dziesięciu nie żyje, Biscarrat w pieczarze, a nas jest tu pięciu.
 — Biscarrat zatem jest więźniem?
 — Prawdopodobnie.
 — Nie, patrzcie, oto idzie.
 Biscarrat rzeczywiście ukazał się z groty.
 — Daje znak, abyśmy tam przyszli — odezwali się oficerowie. — Chodźmy!
 — Chodźmy!... — powtórzyli wszyscy.