Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T5.djvu/240

—   240   —

 I ruszyli na jego spotkanie.
 — Panie — przemówił do Biscarrata kapitan — zaręczają mi, że wiesz, co to za ludzie są w grocie, którzy się tak rozpaczliwie bronią. W imieniu króla, nakazuję ci, abyś zeznał prawdę.
 — Kapitanie — rzekł Biscarrat — nie potrzebujesz nakazywać mi, słowo moje zwrócono mi w tej chwili, i w imieniu tych ludzi przychodzę.
 — Oznajmić mi, iż się poddają?
 — Oznajmić, iż zdecydowani są bronić się do śmierci, jeżeli nie ofiarują im korzystnych układów.
 — Ilu ich więc jest?
 — Dwóch — odparł Biscarrat.
 — Dwóch, i oni chcą nam układy narzucać?
 — Nazywano ich niegdyś: Porthos i Aramis. Dziś zaś zwą się: pan d’Herblay i pan du Vallon.
 — Cóż oni mają w tej sprawie?
 — Oni to bronili Belle-Isle dla pana Fouqueta.
 Dwa te imiona „Porthos i Aramis“ wzbudziły szmer pomiędzy wojownikami.
 — Muszkieterowie!.. muszkieterowie!... — powtarzano sobie.
 I pełnych odwagi młodzieńców dreszcz zapału i trwogi zdjął, na myśl spotkania oko w oko tej znanej chwały armji francuskiej.
 — Musimy spełnić nasz obowiązek — rzekł kapitan i, nie czekając długo, zawołał: — Baczność, panowie!
 Nabrawszy przybliżonego pojęcia o miejscowości, kapitan podzielił oddział swój na trzy grupy, które, wchodząc jedna po drugiej, utrzymywać miały we wszystkich kierunkach nieustający ogień.
 W tym ataku można było liczyć na pewną stratę pięciu, a może dziesięciu ludzi; lecz skończyć się musiało niewątpliwie na ujęciu opornych, skoro innego wyjścia nie mieli, a wziąwszy wszystko w rachubę, przypuścić było trudno, aby dwóch łudzi, położyło trupem osiemdziesięciu żołnierzy.