Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T5.djvu/25

—   25   —

 — Z nas dwóch ja mam zdrowszy umysł.
 — Podejrzewasz mnie o królobójstwo?
 — Któż o tem mówi?... — podchwycił muszkieter.
 — Porozumiejmy się więc. Cóż można przedsięwziąć przeciw prawemu królowi, jeżeli nie zabić go?
 D‘Artagnan nie odpowiadał.
 — A potem masz przecież tu pod komendą gwardję i swoich muszkieterów.
 — To prawda.
 — Nie jesteś u pana Fouquet, ale u siebie.
 — I to prawda.
 — A o tej godzinie nawet pan Colbert doradza królowi przeciw panu Fouquet wszystko to, co i tybyś może doradzał, gdybym ja nie był za nim.
 — Aramisie! Aramisie! przez litość, jedno słowo przyjaźni.
 — Słowem tem między przyjaciółmi! jest: prawda. A jeżeli mam zamiar choć palcem dotknąć syna Anny Austriackiej, prawdziwego króla Francji, jeżeli nie mam stałego postanowienia upaść na kolana przed jego tronem i jeżeli inna jest w mojej głowie myśl, niż ta, żeby dzień jutrzejszy tu w Vaux był dniem najchwalebniejszym jego panowania, to niech mię piorun trzaśnie.
 Aramis wyrzekł te wyrazy z twarzy, zwrócona do alkowy, do której d‘Artagnan odwrócony był plecami, nie domyślając się nawet, że tam jest ktoś ukryty. Powaga tych słów, z namysłem, powoli wymawianych, świętość przysięgi, zaspokoiły zupełnie muszkietera, wziął za ręce Aramisa i uścisnął je serdecznie. Aramis zniósł wyrzuty bez wzruszenia, ale zarumienił się, słysząc pochwały. D‘Artagnan, oszukany, był dlań zaszczytem, d‘Artagnan, pełen ufności, był mu hańbą.
 — Czy już odchodzisz?... — rzekł, całując go, ażeby ukryć zarumienienie.
 — Tak, obowiązek mię woła. Mam jeszcze odebrać hasło nocne.
 — Gdzież będziesz spał?
 — Zdaje się, że w przedpokoju królewskim! A Porthos?