Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T5.djvu/252

—   252   —

na wodzie. Przestrzeń w promieniu ćwierćmilowem stanęła w ogniu, uwydatniającym wszystko, co na niej było.
 Bretończycy spojrzeli po sobie z najwyższem przerażeniem.
 Noc zapadła szybko, ale okręt wciąż się zbliżał.
 Nareszcie już tylko odległość strzału z muszkietu dzieliła statek od łodzi. Na pokładzie cała załoga stała pod bronią, kanonierzy przy działach, trzymając w pogotowiu zapalone lonty. Tak wyglądali, jakgdyby chodziło o starcie z fregatą, mającą załogę liczebnie silniejszą, a nie o łódź, bronioną przez czterech tylko ludzi.
 — Poddajcie się!... — krzyknął przez tubę komendant statku. Majtkowie spojrzeli na Aramisa. Aramis skinął głową twierdząco. Yvon uczepił białą chustę na końcu bosaka i powiewał nią w powietrzu. Czynność ta oznaczała spuszczenie flagi na znak poddania. Statek zbliżał się pędem konia wyścigowego.
 — Za pierwszą oznaką oporu — krzyknął komendant — ognia!
 Żołnierze złożyli się do wystrzału.
 — Powiedziano wam, że poddajemy się — zawołał Yvon.
 — Żywcem! żywcem! kapitanie!... — wołali żołnierze w uniesieniu — żywcem ich wziąć musimy.
 — Rozumie się, że żywcem — odparł kapitan.
 Następnie, zwracając się do bretończyków.
 — Wszystkim daruję życie!... — zawołał — z wyjątkiem kawalera d‘Herblay!
 Aramis zadrżał nieznacznie.
 Na chwilę utkwił wzrok w głębinach oceanu, którego powierzchnię oświecał dopalający się ogień gregorjański, a światełka migotały po bokach fal kołysząc się na ich grzbietach. Jak pióropusze ogniste, czyniąc tem ciemniejszą, więcej tajemniczą i straszną otchłań, którą kryły pod sobą.
 — Jaśnie panie, czy słyszysz?... — odezwali się bretończycy.
 — Słyszę.
 — Co rozkażesz?
 — Zgódźcie się.
 — Lecz ty, panie nasz?