Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T5.djvu/27

—   27   —

 — Bardzo dobrze!... Ale gdzież mam się umieścić?
 — Usiądź Wasza Królewska Wysokość na tym taborecie. Ja odsunę część podłogi, a będziesz wszystko widział przez ten otwór, odpowiadający fałszywym oknom w kopule pokoju królewskiego... Widzisz co, Wasza królewska wysokość?
 — Widzę króla.
 I Filip zadrżał, jakby na widok nieprzyjaciela.
 — Cóż on robi?
 — Każe usiąść przy sobie jakiemuś człowiekowi!
 — Panu Fouquet?
 — Nie, nie... ale czekaj...
 — Notatki trzeba przypomnieć także sobie, mości książę!
 — Człowiek, któremu król każe usiąść, to Colbert!
 — Colbert przy królu!... — zawołał Aramis niepodobna!
 — Patrzaj!
 — Tak — rzekł. — On sam! Colbert, o! Cóż usłyszymy, mości książę, co wyniknie z tej ufnej rozmowy?
 — Zapewne nic pomyślnego dla pana Fouquet?
 Książę nie mylił się.
 Widzieliśmy, że Ludwik XIV-sty kazał zawołać Colberta, a gdy ten przybył, rozmowa między nimi zaczęła się od najwyższego dowodu łaski, jaką król kiedykolwiek uczynił; wprawdzie król był sam tylko z poddanym.
 — Siadaj, Colbercie!
 Intendent, pełen radości, on, który się spodziewał być odepchniętym, odmówił tego zaszczytu.
 — I cóż, usiadł?... — zapytał Aramis.
 — Nie! stoi!
 — Słuchajmy, mości książę!
 I przyszły król i Aramis z chciwością przysłuchiwali się rozmowie dwóch ludzi, których mieli pod nogami i, gdyby chcieli, mogli byli ich zgnieść odrazu.
 — Colbercie — rzekł król — bardzo dziś byłem z ciebie niekontent.
 — Wiedziałem o tem, Najjaśniejszy Panie!
 — Bardzo dobrze, lubię taką odpowiedź. Tak! wiedziałeś o tem i nie miałeś odwagi inaczej się zachować!