Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T5.djvu/28

—   28   —

 — Naraziłem się na gniew Waszej królewskiej mości i na ukrycie prawdziwego celu.
 — Cóż to? bałeś się o mnie?
 — Chociażby tylko o niestrawność, Najjaśniejszy Panie!... — odrzekł Colbert — gdyż nie daje się królowi takiej uczty, chyba jedynie po to, ażeby udusić go tem mnóstwem potraw.
 I, powiedziawszy tak niezgrabny żart, oczekiwał z uprzejmością skutku, jaki miał tenże sprawić.
 Ludwik XIV, człowiek najbardziej próżny z całego królestwa, lecz i najdelikatniejszy, przebaczył jeszcze Colbertowi ten płaski dowcip.
 — A tak! pan Fouquet dał mi jak najpyszniejszą ucztę! Powiedz mi, Colbert, czy nie wiesz? skąd on bierze pieniądze, aby wydołać tak ogromnym wydatkom?
 — Wiem, Najjaśniejszy Panie!...
 — A więc wykaż mi to!
 — Urząd intendenta często korzystny jest dla tego, co go piastuje.
 — Chcesz ze mną mówić otwarcie, nie bój się, jesteśmy sami.
 — Nigdy niczego się nie boję pod tarczą swego sumienia i opieki Waszej Królewskiej Mości.
 Colbert skłonił się i podał królowi jakiś papier.
 Król czytał list Mazariniego, który znamy już od czasu sprzeczki między Aramisem i panią de Chevreuse.
 — Nie rozumiem dobrze — rzekł król, z widocznem zajęciem.
 — Wasza królewska mość nie znasz jeszcze intendentów.
 — Widzę tylko, że idzie tu o pieniądze, dane panu Fouquet.
 — Trzynaście miljonów!... Piękna suma.
 — Tak!... istotnie!... wynika więc stąd, że pan Fouquet nie oddał jeszcze trzynastu miljonów?...
 — Tak, Najjaśniejszy Panie!... tak wypada z rachunku!...
 — A więc cóż?...
 — A więc, Najjaśniejszy Panie, ponieważ pan Fouquet nie oddał trzynastu miljonów, więc ma je w swej kasie, a z trzynastu miljonów można zrobić cztery razy tyle i jeszcze pokryć ułamek wydatku na przepych, jakiego Wasza królewska mość