Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T5.djvu/283

—   283   —

 Wzmocniony trochę i weselszy, kazał sobie podać konia, ale potrzebował pomocy ludzi, i z trudnością wsiadł na niego.
 I zaledwie przejechał sto kroków, kiedy jakiś dreszcz go przeszedł.
 — To szczególne — rzekł do towarzyszącego mu sługi.
 — Zatrzymajmy się!... zaklinam pana!... — rzekł wierny sługa — pan bardzo zbladł.
 — Kiedym się już wybrał, to pojadę dalej — odpowiedział hrabia.
 I pojechał dalej.
 Lecz raptem koń zatrzymał się.
 Poruszenie, którego Athos nie mógł sobie wytłumaczyć, ściągnęło cugle.
 — Coś chce, abym dalej nie jechał. Przytrzymaj mnie — rzekł, wyciągając ręce — prędko, czuję osłabienie i spadnę z konia.
 Służący dostrzegł to, zanim otrzymał rozkaz.
 Przybiegł prędko i przytrzymał hrabiego, a że niedaleko jeszcze byli od zamku, służący pozostali na ganku, i przypatrujący się odjazdowi, spostrzegli to zamieszanie, a wezwani znakiem i głosem służącego, będącego przy Athosie, przybiegli z troskliwością.
 Zaledwie Athos zbliżył się kilka kroków ku domowi, uczuł się lepiej.
 Siły i rzeźkość zdawały się wracać, a razem i chęć pojechania do Blois; zwrócił więc konia, lecz za pierwszym krokiem znów wpadł w odrętwienie.
 — No!... — rzekł do siebie — widocznie mam pozostać w domu.
 Ludzie zsadzili go z konia i z troskliwością zanieśil do domu; tam położyli go na przygotowanem łóżku.
 — Pamiętajcie — rzekł, przygotowując się do snu — że dziś oczekuję listów z Afryki!
 — Syn Błażeja pojechał do Blois konno, ażeby o godzinę pierwej od zwyczajnego posłańca przywieźć listy — rzekł kamerdyner.