Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T5.djvu/305

—   305   —

 — Słyszałem, że król zaprosił pana na obiad do siebie, znajdziesz tam jednego dawnego przyjaciela.
 — Dawnego przyjaciela? — rzekł d‘Artagnan, sięgając myślą smutnych wspomnień, które pochłonęły od dawna jego przyjaciół.
 — Księcia Alameda — rzekł Colbert — przybyłego dziś z Hiszpanji.
 — Księcia Alameda? — rzekł d‘Artagnan, starając się przypomnieć.
 — Mnie! to mnie! — rzekł starzec z białym, jak śnieg, włosem, wysiadając zgarbiony z karety, na przyjęcie muszkietera.
 — Aramis! — krzyknął d‘Artagnan osłupiały.
 I pozwolił uścisnąć siebie wyschłemi rękami starca.
 Colbert, popatrzywszy na nich chwilkę z uwagą, odjechał, zostawiając sam na sam dwóch przyjaciół.
 — A więc — rzekł muszkieter, biorąc Aramisa za rękę — ty, buntownik, wygnaniec, wróciłeś znowu do Francji?
 — I będę z tobą u króla na obiedzie — rzekł, uśmiechając się biskup de Vannes — nieprawdaż, że zadajesz sobie pytanie, na co się przyda wierność na tym świecie? — Patrzaj, przepuśćmy karetę biednej La Valliere, jakże ona jest niespokojną! jakże jej zapadłe od łez oczy gonią za królem, jadącym konno.
 — Z kim?
 — Z panną Tonney Charente, która dziś jest panią de Montespan — odrzekł Aramis.
 — Jest więc zazdrosna, jest już więc zwodzoną?
 — Jeszcze nie, mój d‘Artagnanie, ale to wkrótce nastąpi.
 Rozmawiali z sobą, postępując za polowaniem, a stangret Aramisa był o tyle zręcznym, że przybył właśnie wczas, kiedy sokół, zmęczywszy ptaka, zwyciężył go.
 Król zsiadł z konia, pani de Montespan także; właśnie zbliżali się ku kaplicy, otoczonej drzewami, których liście opadły od wiatrów jesiennych. Za tą kaplicą było ogrodzenie, zamknięte kratowanemi drzwiami. Sokół zmusił ptaka upaść w to