Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T5.djvu/310

—   310   —

 — To chyba musiałabym pojechać do Londynu, kochany bracie.
 — Myślałem już o tem — rzekł król z żywością — i, zdaje mi się, że ta podróż rozerwie cię trochę.
 — Ale, może być — wtrąciła księżna — że mi się to nie uda, król angielski ma bardzo niebezpiecznych doradców.
 — Chyba doradczynie, chciałaś powiedzieć.
 — Tak właśnie, a jeżeliby przypadkiem Wasza Królewska Mość miał zamiar, przyznam to tylko, żądać tej przyjaźni dla prowadzenia wojny...
 — Wojny?...
 — Tak, wówczas doradczynie króla, których jest siedem, jako to: panna Stewart, panna Weis, panna Gwyn, pani Orchay, panna Zunga, pani Daws i hrabina de Castelmaine, przedstawią królowi, że wojna kosztuje dużo pieniędzy, że lepiej za nie dawać bale i obiady w Hampton-Court, aniżeli uzbrajać okręty w Portsmout i Grenwich.
 — A wówczas twoja propozycja upadnie.
 — O!... te panie wszystkie, czego tylko serce nie proponuje, wniwecz obracają.
 — Czy wiesz, moja siostro, co mi przyszło na myśl?...
 — Słucham.
 — Że, dobrze poszukawszy, możebyś znalazła w swoim domu jaką doradczynię, i tam ją zawiozła, a jej wymowa zniszczyłaby może złe chęci tamtych siedmiu.
 — Świetny pomysł — zawołała księżna — co myślisz, panna de Keroualle?....
 — A tak — rzekł Ludwik XIV-ty — znalazłaś, moja siostro.
 — Wezmę ją więc z sobą, a spodziewam się, że nie będzie tego żałowała.
 — Bynajmniej, tymczasem mianuję ją pełnomocną uwodzicielką i dodam do tego tytułu i dobra... tak, widzę cię już w drodze, moja siostrzyczko, pocieszoną po zmartwieniach.
 — Pojadę, ale pod dwoma warunkami: pierwszy, że będę wiedzieć, o co mam traktować?...