Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T5.djvu/311

—   311   —

 — Powiem ci. Holendrzy, jak wiesz, codzień mi uwłaczają w gazetach, ja nie lubię rzeczypospolitych.
 — Łatwo to pojąć, Najjaśniejszy Panie.
 — Widzę z przykrością, że ci królowie morza (tak bowiem siebie nazywają) wstrzymują handel francuski w Indjach i że ich okręty wkrótce zapełnią wszystkie porty europejskie; podobna siła, moja siostro jest mi zbyt bliskim sąsiadem.
 — Jednakże są twoimi sprzymierzeńcami.
 — Dlatego też bardzo zbłądzili wybiciem wiadomego ci medalu, przedstawiającego Holandję zatrzymującą słońce, jak Jozue, z napisem: „Słońce zatrzymało się przede mną“. To nie po bratersku, nieprawdaż?...
 — Mniemałam, żeś zapomniał o tej drobnostce.
 — Niczego nigdy nie zapominam, siostro, i jeżeli moi prawdziwi przyjaciele, jak naprzykład, twój brat Karol zechcą mi pomagać....
 Księżna zamyśliła się.
 — Słuchaj!... jest do podziału panowanie na morzu — rzekł Ludwik XIV-ty — a w tym podziale, którego Anglja weźmie połowę, czyż nie mógłbym tak dobrze jak Holendrzy, posiadać drugiej?
 — Mamy pannę de Keroualle, do załatwienia tego przedmiotu — rzekła księżna.
 — A jakiż drugi warunek do wyjazdu?... — zapytał król.
 — Pozwolenie na to od księcia, mojego męża.
 — To natychmiast.
 — A więc jużbym wyjechała, mój bracie.
 Po tych słowach Ludwik XIV-ty zwrócił się w stronę sali, gdzie się znajdował Colbert, Aramis i d‘Artagnan, i dal ministrowi znak potwierdzający.
 Colbert, przerwawszy natychmiast ogólną rozmowę, rzekł do Aramisa:
 — Czy nie pomówilibyśmy o interesie, panie ambasadorze?
 D‘Artagnan odszedł na stronę przez grzeczność, stanął koło kominka tak, aby mógł usłyszeć, co król powie księciu, który pełen niepokoju szedł na jego spotkanie.