Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T5.djvu/317

—   317   —

 Colbert zrozumiał, o co idzie, i był już na to przygotowanym.
 — Myślałem już o tem — rzekł — coś mi pan teraz powiedział.
 — O czem panie?
 — Mówiliśmy o kanałach i bagnach, gdzie można się utopić.
 — Cóż stąd?
 — Otóż, jeżeli się kto topi, to zapewne nie ma łódki, deski, albo chociaż łaski.
 — Chociażby najkrótszej laski — rzekł d‘Artagnan.
 — A tak — rzekł Colbert — to też nie ma przykładu, ażeby się kiedykolwiek utopił marszałek francuski.
 D‘Artagnan zbladł z radości i głosem drżącym rzekł:
 — Gdybym był marszałkiem Francji, byłoby to wielkim zaszczytem dla moich stron rodzinnych, lecz, ażeby otrzymać buławę marszałkowską, trzeba wprzód naczelnie dowodzić w jakiej wojnie.
 — Otóż w tych notatkach jest plan wojny, nad którym się zastanowisz, a który król rozkazał mi oddać panu.
 D‘Artagnan drżąc przyjął notatki, a gdy ręka jego dotknęła ręki ministra. Colbert uścisnął ją szczerze.
 — Panie — rzekł — mieliśmy obaj odpłacić sobie wzajemnie, ja zacząłem, teraz na pana kolej.
 — Przepraszam pana za przeszłość — rzekł d‘Artagnan i proszę powiedzieć królowi, że pierwszą bitwę jaka się zdarzy, niech uważa za wygraną, albo żyć nie będę.
 — Ja zaś od dziś — rzekł Colbert — każę haftować lilje do twej buławy marszałkowskiej.
 Nazajutrz Aramis, wracając do Madrytu, ażeby doprowadzić do skutku neutralność Hiszpanji, przyszedł do domu d‘Artagnana, aby pożegnać go.
 Dwaj przyjaciele uściskali się serdecznie.
 — Kochajmy się za czterech — rzekł d‘Artagnan — gdyż nas już tylko dwóch pozostało.
 — I pewno mię więcej nie zobaczysz, kochany d‘Artagnanie — rzekł Aramis. — O!... gdybyś wiedział, jak cię kochałem, teraz już jetsem stary, niedołężny, trup chodzący.