Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T5.djvu/37

—   37   —

 — Wielu potrzeba ludzi dla uwiezienia pana Fouqueta?
 D‘Artagnan odskoczył.
 — Uwęizić pana Fouqueta! — rzekł śmiało.
 — Może znowu powiesz, że to jest niepodobieństwem! — krzyknął król z wściekłością.
 — Nigdy nie mówiłem, żeby cokolwiekbądź było niepodobnem — odpowiedział d‘Artagnan, dotknięty do żywego.
 — A więc wykonaj, co kazałem.
 D‘Artagnan poszedł ku drzwiom, ale przed dojściem, obróciwszy się, rzekł:
 — Przebacz, Najjaśniejszy Panie!
 — Co? — rzekł król.
 — Przebacz, że dla uskutecznienai tego rozkazu, chciałbym mieć sam rozkaz na piśmie!
 — A to na co? odkadże królewskie słowo nie jest dla ciebie dostatecznem?
 — Bo słowo królewskie, w gniewie wyrzeczone, może się zmienić, gdy gniew przeminie.
 — Bez tych wyrażeń, mój panie. Musisz mieć w tem inną myśl ukrytą?
 — Ja zawsze mam myśli i to takie, których inni, na nieszczęście, nie mają — odpowiedział d‘Artagnan.
 Król, pomimo uniesienia, zawsze dawał mu się sobą powodować.
 — Powiedz mi, co myślisz? — zapytał.
 — Najjaśniejszy Panie — odrzekł d‘Artagnan. Każesz aresztować człowieka, będąc jeszcze jego gościem, i to z gniewu tylko, a gdy on przeminie Wasza Królewska Mość będziesz tego żałował; wówczas chciałbym pokazać podpis Waszej Królewskiej Mości. Jeżeli to nie naprawi złego, przynajmniej przekona, że Wasza Królewska Mość błądzi, unosząc się gniewem.
 — Błądzi, wpadając w gniew! — zawołał król z oburzeniem. — Czy król, ojciec mój, i moi przodkowie nigdy się nie gniewali? Co?
 — I ojciec Waszej Królewskiej Mości i jego przodkowie gniewali się tylko u siebie.