Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T5.djvu/46

—   46   —

 — Nie powtarzaj podobnych rzeczy, kochany Baisemeaux, gadasz bowiem jak dziecko! gdzież masz rozkaz, który otrzymałeś względem Marchialego?
 Baisemeaux wyjął go z szafki. Aramis pochwycił go, rozdarł, a kawałki spalił przy palącej się lampie.
 — Co robisz, wasza ekscelencjo!... — krzyknął Baisemeaux przerażony.
 — Rozważ tylko okoliczności, kochany Baisemeaux — rzekł Aramis spokojnie — a przekonasz się, że to bardzo naturalne. Nie masz już rozkazu, usprawiedliwiającego uwolnienie Marchialego.
 — A! mój Boże! nie mam! jestem zgubiony!
 — Bynajmniej, gdyż przywiozłem ci napowrót Marchialego, a skorom go przywiózł, to tak zupełnie, jakgdyby on stad nie wyjeżdżał.
 — Ależ dlaczegóż wreszcie, skoro wasza ekscelencja wziąłeś mi Marchialego, przyprowadzasz go teraz znowu!... — zawołał nieszczęśliwy gubernator, udręczony i zafukany.
 — Dla człowieka tak wiernego Najjaśniejszemu Panu i dla takiego, jak ty przyjaciela, nie mam tajemnicy.
 I Aramis, zbliżywszy się do Baisemeaux, — rzekł zcicha:
 — Wiesz zapewne, jak bardzo ten nieszczęśliwy podobnym jest do...
 — Do króla i cóż?
 — Otóż wiesz, jakie były pierwsze jego wyrazy? wiesz, co utrzymywał? zgadnij?
 — Jakże chcesz, ażebym zgadł?
 — Utrzymywał, że on jest królem Francji!
 — O! nieszczęśliwy!.. — zawołał Baisemeaux!
 — I, przebrawszy się w suknie podobne królewskim, wystąpił jako pretendent do korony?
 — O! nieba!
 — Otóż dlatego przywożę ci go napowrót. Ma pomieszanie zmysłów, i każdemu jedno i to samo powtarza.
 — Cóż więc robić?