Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T5.djvu/51

—   51   —

 Odźwierny postawił koszyk na stole i, patrząc na mówiącego:
 — Cóż to?.. — rzekł ze zdziwieniem.
 — Powiedz, niech tu przyjdzie gubernator — rzekł król wyniośle.
 — Patrzajże, moje dziecko — odrzekł odźwierny — byłeś ciągle dotąd spokojny, ale obłęd robi człowieka czasem złośliwym, ostrzegam cię wiec, że za takie postępki, jak twoje, to jest za połamanie krzesła, i za taki hałas, my wsadzamy do lochu. No! przyrzecz mi, że tego więcej nie będzie, a nic już nie powiem gubernatorowi.
 — Chce widzieć gubernatora — rzekł król tymże co i pierwej tonem.
 — Daj pokój temu, bo on cię każe wsadzić do lochu.
 — Ja chcę, rozumiesz?..
 — Znowu wzrok twój staje się obłąkanym, muszę ci zabrać nóż.
 I odźwierny uczyniwszy to, co mówił, wyszedł, zamykając drzwi za sobą; pozostawił króla bardziej zdziwionego, nieszczęśliwego i samotniejszego, niż przedtem. Napróżno tłukł we drzwi, napróżno wyrzucał oknem półmiski i talerze, nikt mu nie odpowiadał.
 Co się tyczy gubernatora, ten ani trochę tem się nie niepokoił, chociaż warta i odźwierny donieśli mu o tem. Ale cóż go to obchodziło?.. Pan de Baisemeaux przejęty tem wszystkiem, co mu Aramis powiedział, i, posiadając formalny rozkaz królewski, tęsknił jedynie do tego, ażeby Marchiali, w przystępie szaleństwa, powiesił się u kraty u okna lub zrobił coś podobnego.