Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T5.djvu/54

—   54   —

 — Czy to jest pańskie łóżko?
 — Tak! ale na cóż to zapytanie? Może nie jesteś kontent ze swojego?
 — Czy można z panem mówić otwarcie?
 — Zapewne!
 — A więc, tak! niekontent jestem.
 Fouquet zadrżał.
 — Panie d‘Artagnan — rzekł — zajmij więc moje.
 — Ja miałbym pana pozbawiać własnego łóżka? Nigdy.
 — Cóż więc mam zrobić?
 — Pozwól pan, że je z panem podzielę.
 Fouquet bystro spojrzał w oczy muszkietera.
 — A! a!... — rzekł — idziesz pan teraz od króla?
 — Tak, ekscelencjo!
 — I król chce, ażebyś spał w moim pokoju!
 — Panie...
 — Bardzo dobrze, panie d‘Artagnan, zrób więc jak ci się podoba.
 — Upewniam ekscelencję, że nie chciałbym nadużywać.
 Fouquet obrócił się do kamerdynera i rzekł:
 — Zostaw nas samych!
 Służący wyszedł.
 — Masz mi pan coś powiedzieć!... — rzekł do d‘Artagnana.
 — Ja?
 — Człowiek takiego, jak pan, rozumu, nie przychodzi do takiego, jak ja człowieka, o tej porze bez ważnych powodów! Czego pan chcesz ode mnie?
 — Nic więcej, tylko tego, aby być w pańskiem towarzystwie.
 — No! przyznaj się pan, że mnie aresztujesz — rzekł nadintendent do kapitana.
 — Broń Boże — odrzekł kapitan.
 — A więc masz pan czuwać nade mną?
 — Tylko na dowód czci, ekscelencjo.
 — Dla zaszczytu? to co innego! a więc mnie więżą we własnym domu!