Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T5.djvu/60

—   60   —

 — Musisz mię więc kochać, kiedy tak do mnie mówisz?
 — Być może!
 Fouquet zamyślił się, po chwili zapytał:
 — Ale gdzieby też mógł być pan d‘Herblay? Nie śmiem prosić, abyś go pan kazał poszukać.
 — Choćbyś mię pan prosił, nie uczyniłbym tego. Byłoby to nieroztropne, zarazby się o tem dowiedziano, a Aramis, nie będąc niewinnym, mógłby być objętym w niełasce razem z panem.
 — Zaczekam więc do jutra — rzekł Fouquet.
 — To będzie najlepiej.
 — A cóż we dnie zrobimy?
 — Nic nie wiem, panie!
 — Zrób mi jednę łaskę, panie d‘Artagnan.
 — Bardzo chętnie.
 — Wszak, pilnując mię, wypełniasz dany ci rozkaz, nieprawdaż?
 — Tak!
 — A więc bądź już moim cieniem, wolę bowiem ten cień nad inny.
 D‘Artagnan skłonił się.
 — Ale zapomnijmy, że pan d‘Artagnan jest kapitanem muszkieterów i że ja jestem Fouquet, nadintendent skarbu, a pomówmy o moich interesach.
 — Do licha! to trochę drażliwe, ale zrobię to dla pana.
 — Dziękuję; więc cóż panu król mówił?
 — Nic.
 — A!... więc, pan tak rozmawiasz?
 — Cóż robić!
 — Co myślisz o mojem powożeniu?
 — Położenie pańskie jest trudne.
 — W czem?
 — W tem, że pan jesteś u siebie!
 — Jakkolwiek trudne jest, pojmuję je dobrze.
 Obaj zamilkli, widząc, że rozmowa jest niemożliwa, i starali się zasnąć.