Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T5.djvu/68

—   68   —

 — A więc dlaczegóż mi przebaczono?
 — Zaraz zobaczysz. Król, przeczytawszy twój list miłosny i propozycje, w nim zawarte, nie wątpi bynajmniej o zamiarach, jakie miałeś względem jego kochanki, nieprawdaż?
 — Zapewne, ale kończ!
 — Natychmiast. Król więc jest dla ciebie nieprzyjacielem głównym, nieubłaganym, wiecznym!
 — Ależ kiedy mnie uwalnia...
 — Tak myślisz?... — rzekł Aramis, rzucając znaczące spojrzenie.
 — Dlaczegóż więc Ludwik XIV-ty zobowiązał cię, abyś powiedział mi to, coś mi już doniósł?
 — Król nic mi względem ciebie nie polecił.
 — Cóż ci król powiedział? Zaklinam cię na przyjaźń naszą, nie ukrywaj tego przede mną.
 — Król nic mi nie odpowiedział.
 — Umrę z niecierpliwości! Czy jestem jeszcze nadintendentem?
 — Dopóki tylko zechcesz!
 — Ale cóż za szczególną i tak raptowną przewagę wziąłeś nad umysłem króla?
 — A tak!
 — D‘Herblay! na związek nasz, na przyjaźń naszą, na wszystko, co masz najdroższego na świecie, na mnie samego nawet, zaklinam cię, powiedz: czemu zawdzięczasz to zbliżenie się do Ludwika XIV-go, gdyż wiem, że cię nie lubił?
 — Król teraz będzie mnie kochał!... — rzekł Aramis z przyciskiem.
 — Musiałeś mieć z nim coś szczególnego?
 — Tak!
 — Może jaka tajemnica!
 — Tak jest! tajemnica!
 — Tajemnica, zmieniająca poglądy Jego Królewskiej Mości?
 — Zgadłeś! istotnie odkryłem tajemnicę, która zmienia położenie króla Francji.