Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T5.djvu/69

—   69   —

 — A!... — rzekł Fouquet, — wstrzymując się od dalszych zapytań, jako człowiek, dobrze wychowany.
 — I osądzisz!... — mówił dalej Armais — czy się mylą co do ważności tej tajemnicy?
 — Słucham! ponieważ jesteś tak dobrym, że chcesz mi ją powierzyć; uważaj jednak, że ja tego nie wymagam.
 Aramis zamyślił się na chwilę.
 — Nie mów nic!... — rzekł Fouquet. — Jeszcze czas!
 — Czy przypominasz sobie chwilę urodzenia się Ludwika XIV-go? — rzekł biskup ze spuszczonemi oczyma.
 — Jakby to dziś było.
 — Słyszałeś co szczególnego o tem urodzeniu?
 — Mówiono, że król nie jest prawym synem Ludwika XIII-go.
 — To nie ma najmniejszego znaczenia, gdyż prawo powiada, że ten jest synem ojca, którego ojciec przyznał!
 — To parwda: jednak to jest ważne, gdy idzie o przymioty pochodzenia.
 — Podrzędny wzgląd. A więc o niczem innem nie wiedziałeś?
 — Nie!
 — Otóż królowa zamiast powić jednego syna, powiła dwóch.
 Fouquet podniósł głowę.
 — A drugi umarł zapewne?.. — rzekł.
 — Zobaczysz! bliźnięta te powinny były być dumą matki i nadzieją Francji; ale słabość królewska, przesąd, wzbudziły w nim obawę sporów pomiędzy dwojgiem dzieci mającym równe prawa, i dlatego ukrył jedno z bliźniąt.
 — Ukrył? powiadasz?
 — Czekaj. Te dzieci dorosły; jeden na tronie, i pan jesteś jego ministrem, drugi w ukryciu i zaniedbaniu.
 — A ten drugi?...
 — Jest moim przyjacielem.
 — Boże! cóż mi to mówisz, panie d‘Herblay? I cóż robi ten biedny książę?
 — Zapytaj mię pierwej, co dotąd robił.