Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T5.djvu/73

—   73   —

 — Król!... wczorajszy.
 — Król wczorajszy?... zajął miejsce swej ofiary w Bastylji.
 Fouquet wydał jęk przytłumiony, jakby mu kto zadał niewidzialny cios i, ściskając konwulsyjnie głowę rękami:
 — I tyś to uczynił?... — zapytał.
 — Dosyć zręcznie, cóż myślisz o tem?
 — Zepchnąłeś króla z tronu i uwięziłeś go?
 — Tak.
 — I czynu tego dokonano tu, w Vaux?
 — Tu, w Vaux, w pokoju Morfeusza, czyż on nie jest jakby umyślnie na to zbudowany?
 — W Vaux?... u mnie?... — rzekł Fouquet przytłumionym głosem.
 — Ależ tak, u ciebie, bo to twój dom, od chwili, jak pan Colbert nie może ci go wydrzeć.
 — A więc tu, u mnie, dopełniono tej zbrodni?..
 — Tej zbrodni?... — rzekł Aramis osłupiały.
 — Tej okropnej zbrodni!... — mówił Fouquet z wzrastającem uniesieniem — zbrodni okropniejszej nad zabójstwo! zbrodni, która hańbiąc na wieki moje imię, skazuje mię na wzgardę potomności!
 — Panie Fouquet, strzeż się!
 Fouquet spojrzał śmiało w oczy prałatowi.
 — Tak! — rzekł — zhańbiłeś mię, dopełniając tej zbrodni na moim gościu, na tym, który z zaufaniem spoczywał pod moim dachem, a! biada mi!
 Aramis powstał, a oczy jego krwią nabiegły.
 — Czy mam do czynienia z szaleńcem? — zapytał.
 — Masz do czynienia z człowiekiem, który woli zginąć, woli zabić ciebie, niż dopuścić, byś go tak zhańbił.
 Aramis podniósł zwolna głowę, a iskra nadziei, raz jeszcze zabłysła w jego oczach.
 — Zastanów się pan — rzekł — nad tem, co nas czeka, sprawiedliwość zastała wykonaną, lecz król żyje jeszcze, a więzienie jego zachowuje ci życie.
 — Tak — rzekł Fouquet — być może, żeś działał w moim