Ta strona została uwierzytelniona.
Boruta.
Do lasu.
Małgorzata.
Proszę, jaki mi pilny! Nie masz to w dzień czasu?
Boruta.
No, no; tylko ty idź spać, nie troszcz sobie głowy:
Muszę obejść granicę, dziedzic przybył nowy;
Nie będzie mi się pytał nad skradzioną sosną,
Czy też mnie Bóg nie skarał żoneczką zazdrosną.
Małgorzata.
Hm, dziedzic przybył nowy. Jakto Waszmość umiesz...
Boruta.
Dobranoc ci, Małgosiu, dobranoc, rozumiesz.
(do siebie)
Być karczmarzem, leśniczym, mieć zazdrosną żonę,
To można męczennika zasłużyć koronę. (odchodzi)
Małgorzata.
Hm... do lasu, do lasu! co noc mi wychodzi;
Ledwiebym nie przysięgła, że mnie hultaj zwodzi.
Ale twoje wykręty nie będą trwać wiecznie;
Gdybym miała rok nie spać, dojdę ich koniecznie.
(odchodzi).
SCENA III.
(słychać trąbkę pocztarską coraz bliżej)
Kmotr (przebudzony).
Co za wicher gwałtowny, aż się dom kołysze,
Chociaż mówią, żem głuchy, jednak ja to słyszę.
(słychać wolne kołatanie. Kmotr podnosi się i nadsłuchuje).
Grzmi.
