Ta strona została przepisana.
Aniela.
Mnie.
Klara.
Ciebie kocha?
Aniela.
Tak powiada.
Klara.
Wierz tu mężczyznie! — Jak bóbr płakał rzewnie,
Błagał, przysięgał, od miłości ginął,
A koniec końców, chorągiewkę zwinął.
Widzisz, jak dobrze, że my nie kochamy —
Prawda, Anielo?
Aniela.
Chodźmy już do Mamy.
Klara.
Prawda, Anielo?
Aniela (odchodząc).
Dali do obiadu.
Klara (sama).
Nie kocha. (śmieje się z przymusu, potém w gniewie) To wąż, i wąż pełen jadu.
KONIEC AKTU CZWARTEGO.
