Strona:PL Aleksander Fredro - Dzieła tom XI.djvu/033

dziejowi bez wątpienia. Tém więcéj, że z jego dużych wąsów, przechodzących znacznie miarę wąsów obywatelskich, wnosić mogę, że służyłeś w wojsku?.... W wojsku Rzeczypospolitéj Krakowskiéj. — Bravo! — A więc mówię daléj. — Sztab Cesarza Napoleona, nie licząc różnych biór towarzyszących mu wszędzie, był wcale nie liczny. Składali go: Berthier, książe de Neufchatel, Major Général, alias Szef Sztabu, — Jenerałowie-Adjutanci, których obecnych w saskiéj i francuskiéj kampanii było czterech i z ośmiu Officiers d’ordonnance. Achselbandy przy szlifach jeneralskich oznaczały adjutantów. Oficerowie d’ordonnance mieli jasno-szafirowe mundurowe fraki suto srebrem haftowane, kamizelki z pętlicami, spodnie z galonami koloru fraka i węgierskie buty. Kapelusz z czarnym plumażem. Ten mundur zdawał się być więcéj dworskim niż wojskowym. Przydzieleni do sztabu byli Jenerał Pac i Jenerał Kosakowski. Wąsowicz, Szef Szwadronu Lancierów polskich staréj gwardyi, został podobno zaraz po powrocie z Moskwy oficerem d’ordonnance, nie zmienił jednak munduru. To był właściwy sztab cesarski, czynny, zawsze na koniu i z pałaszem w ręku. Bo lubo sekretarze, szambelanowie, pazie etc. etc. galopowali wraz z nami i musieli radzi nie radzi zakosztować czasem przysmaków wojennych, należeli oni nie do sztabu, ale do dworu. Nie mogę przypomnieć Doktora Larrey de Tamor. Wielce on cenił ten w Egipcie otrzymany predykat i chętnie łączył go z swojém nazwiskiem. Powiadają, że raz wchodził wieczorem do jednego ze swoich pacyentów: ten zapytał z cicha: Qui est là? — „L’ Arrèt de ta Mort“