Strona:PL Aleksander Fredro - Dzieła tom XI.djvu/128

 W 1813ym roku dano Maxymilianowi 9ty pułk lancierów francuskich. Pod Kulmem kilka razy ranny dostał się do rossyjskiej niewoli. Po skończonych wojnach został Fliegel-Adjutantem Cesarza Alexandra, potem Jenerałem Majorem przy głównym sztabie. 1824 r. wystąpił ze służby. W 1807 ozdobiony krzyżem kawalerskim Virtuti Militari, pod Smoleńskiem krzyżem Legii honorowej, w 1820 r. Wielką Wstęgą Śgo Stanisława.
 Uciekłszy z Wilna z niewoli, przybyłem 10 Sierpnia 1813 r. do Drezna, zostałem, jak to już wspomniałem, przyłączony do Głównego Sztabu Wielkiéj Armii. Że zaś mój brat Seweryn komenderował służbowemi szwadronami, odbyłem z nim razem, tak jak z Maxymilianem 1812go, kampanią 1813 r. Pod Peterswalde, na czele swego szwadronu rozbił pułk jazdy pruskiej i swoją ręką schwycił dowódzcę, syna Jenerała Blüchera.
 O, bracia moi! Maksymilianie, opiekunie pierwwszych w świat kroków moich — towarzyszu broni — kolego na tém krótkiém i wąskiém polu autorstwa, ktoreśmy bez zawiści przebiegli razem... I ty Sewerynie, z którym uczyłem się, kolegowałem i nareszcie w sąsiedztwie przeszło lat trzydzieści nieodstępnie prawie przeżyłem, jakże mi Was niedostaje!... Jak trudno samemu w przeszłość spoglądać... Nie mam już do kogo powiedzieć: Te souviens-tu? Bo większa część przeszłości była wyłącznie naszą, obcą młodszemu rodzeństwu. Kiedy Was wspomniałem, pytam się sam siebie, po co puszczam pióro za błąkającą się pamięcią. Na co rozpowiadam o sobie, o stosunkach rodzinnych? O osobach, co nas ota-