Strona:PL Aleksander Fredro - Dzieła tom XII.djvu/035

Zdają się w jedną przywabiać go stronę.
Nieznana potęga
Aż do głębi serca sięga.
Nad drogie życie droższy mu głos miły,
Zbiera, natęża wszystkie razem siły,
Dwakroć rozpiera wiosła
Podwaja falę, co za wolno niosła.
Spienione tworzy i zostawia ślady,
Za nim już zorze rozlały świt blady,
Przed nim mgła jeszcze leżała szeroko;
Na krzyżu tylko mogło spocząć oko,
Co nad kościółkiem jak z nocy się cisnął
By pierwszy światłem przewodniém zabłysnął.
Za zakrętem, gdzie gaj ciemny,
Nęci, wabi głos przyjemny;
Za zakrętem łódka staje,
Głos za skałą być się zdaje;
I za skałę już zapływa,
Głos wśród łąki się odzywa;
I już blisko kwietna łąka,
Głos się jeszcze daléj błąka;
Tak daléj, daléj, coraz daléj płynie
Żeglarz niestrudzony
I daléj, coraz daléj lube tony
Dźwięczą po równinie.
Minął i ranek, minęło południe,
W wieczornéj rosie dzienny promyk chłódnie
Już i płonęły zachodnie krawędzie,
Już téż i brzegi coraz dziksze wszędzie,
Coraz dziksze puszcze;
Gdzieniegdzie tylko na wpół zwiędłe bluszcze
Z wapnistych głazów mdłe zwieszają kosy,