Strona:PL Aleksander Fredro - Dzieła tom XII.djvu/244

 Zgromadzili się zaproszeni goście, i po lekkiém śniadaniu, które tylko jakby przedmową do większego czekającego w Winnikach uważać należało, przystąpiono do losowania: kto z kim ma jechać. Ale stara sztuka! — wszyscy o tém wiedzą, że los ma w tém tyle do rozstrzygnięcia, ile ja, albo pan Telembecki. Skutkiem więc takiego losu, każdy z młodzieży kontent był ze swojego udziału. Tak Amalja z Atanazją, wsiąść musiały do sanek Alfreda, za któremi jeszcze Emil stanął, odstąpiwszy swoje Robertowi. Rozwinął i Astolf swoją kartkę, gdzie mu się okazał, nadzwyczajnéj wielkości, złowieszczy N^er 13. — N^er trzynasty miała pani Gołębiowska z panną Elodją Abusiewiczówną. Jedźmy więc!
 — Tu trochę za wąskie siedzenie, Bartłomieju! zawołał Astolf na przodzie sanek.
 — Nie koniecznie; odpowiedział tenże, oddając mu lejce, niech się Pan tylko o murzynka dobrze nogami zeprze.
 — Trochę śliski, Bartłomieju.
 — Niekoniecznie. — Hot — wiu!
 Brzęk, brzęk! Trzask, trzask! suną sanki za sankami — wiatr mroźny — słońce świeci — droga dobra — już Lwów za nami.
 — Podetniéj go trochę Bartłomieju.
 — Wierzgnie Panie.
 — To daj mu pokój — hej! hej! — Trochę zimno w palce.
 — Niech Pan nie mija, — woła pani — Sainte Vierge! dyszel! — krzyczy panna.
 — Rów Panie!
 — Hej! hej! djable zimno!