wniejsze mieszkanie i uradowani zostali z otrzymania dawno oczekiwanych listów z rodzinnego kraju.
Podróżni przebawili w Ekaterynburgu, po swoim powrocie z północnego Uralu, prawie cały tydzień, częścią dla uskutecznienia wielu małych wycieczek, częścią, ażeby zebrane w podróży przedmioty uporządkować i spakować. Zaledwo siedmnastego skończyli te zajęcia; czternaście pak rozmaitéj wielkości stały gotowe do odesłania, i powierzone zostały policmajstrowi, który się podjął dalszéj ich przesyłki. Ośmnastego, o godzinie dziesiątéj rano, pożegnali podróżni swojego uprzejmego i gościnnego gospodarza, i ruszyli, przeprowadzani przez swoich przyjaciół, przy najpiękniejszej pogodzie, w dalszą drogę, najprzód do Tobolska. Ze wzgórzy leżących na wschód od Ekaterynburga, przez które prowadzi wielka droga sybirska, mogli jeszcze raz widziéć miasto ciągnące się z północy na południe; poczém wjechali do lasu, który im zakrył wszelki rozleglejszy widok.
Czternaście wiorst od Ekaterynburga przybyli do rezydencyi Anglika Medscher (zwanéj zwykle Saimka Medscher’a), leżącéj samotnie wśród lasu, ale w położeniu bardzo romantyczném. P. Medscher, oprócz domu mieszkalnego, założył tam fabrykę machin, w której wyrabia się znaczna część istniejących na Uralu parowych machin. Płókalnia złota znajdowała się także w blizkości téj osady, która była bardzo produkcyjną i któréj złoto, równie jak płókalni Szabrowskoj, odznaczało się niewielką ilością przymieszanego srebra. Pokład tamtejszy złotego piasku stał się później jeszcze sławniejszym, gdy w nim roku 1841, jak wyżéj wspomnieliśmy, znalezione zostały dwa dyamenty, z których jeden, ważący ⅜ karata, oddany był przez p. Medscher synowi, który po śmierci swojego ojca, nastałéj wkrótce po podróży Humboldfa, przesłał go do górniczego korpusu w Petersburgu.
