W chwilach ułudy i upojenia śpiew poety był hymnem dziękczynnym, płynąc w niebiosa melodyą czystą i harmonijną, ale gdy znikła ułuda, gdy rzeczywistość lodową dłonią ziębiła namiętne porywy fantazyi, wówczas śpiew ten stawał się zgrzytem wściekłości, szyderstwem i klątwą...
Cykl fragmentów „Księgi Pieśni“ jest zwierciadłem tej duszy znękanéj w pogoni za ideałem.
Pomimo pozornego bezładu, istnieje między fragmentami Heinowskich pieśni pewien ciąg, pewna systematyczna, zaokrąglona całość.
Całość ta stanowi symfonję miłości skończoną, w któréj, charakter allegra uwydatniony jest w pieśniach opiewających rozkwit miłości w przecudnym miesiącu Maju, miłości, kąpiącéj się w kielicach lotosu i rwącéj się na skrzydłach pieśni w zaczarowany świat ułudy
Strona:PL Alexander Kraushar - Pieśni Heinego.djvu/14
Ta strona została uwierzytelniona.
