Ta strona została uwierzytelniona.
XXXIV.
Świat jest tak piękny — tak lśnią niebiosa,
Drży na kwiateczkach poranna rosa,
Wietrzyk tak mile drzewkami miota,
Wszędzie wesołość, śpiewy, pustota,
A jednak w duszy mam cierpień tyle:
Że chciałbym w zimnéj leżéć mogile...
