niczoną; postęp ich bowiem dokonywał się więcej w kierunku moralnym niż umysłowym.
109. Poddział czwarty. Duchy uczone. Szczególną ich cechą jest wiedza rozległa. Mniej ich zajmują kwestje moralne jak naukowe, do których mają najwięcej zdolności; na naukę zapatrują się wyłącznie ze stanowiska użyteczności, nie mięszając do niej osobistych namiętności jak to czynią Duchy niższe.
110. Poddził trzeci. Duchy mądre. Najwyższe przymioty moralne, stanowią ich główną cechę. Nie mając wiedzy nieograniczonej, posiadają jednak tyle władzy umysłowej, że mogą zdrowo i trafnie sądzić o rzeczach i o ludziach.
111. Poddział drugi. Duchy wyższe. Łączą one w sobie: wiedzę, mądrość i dobroć. Mowa ich oddycha samą życzliwością, jest zawsze nacechowaną godnością i wzniosłością, a niekiedy szczytnością. Wyższość ich pozwala udzielać nam wiadomości najdokładniejszych o świecie bezcielesnym, ile to dozwolone człowiekowi. Chętnie udzielają się wszystkim, co się do nich udają po poradę w dobrej wierze, a których dusza pozbyła się o tyle więzów materjalnych, że już zdolną staje się czystą prawdę pojmować; oddalają się jednak od tych, których do tego wiedzie sama ciekawość, albo w skutek swych zajęć materjanych, nie mogą służyć dobremu.
Gdy który z nich wyjątkowo wciela się na ziemi, dzieje się to w celu spełnienia jakiejś missji postępowej, a wtedy przedstawia sobą typ najwyższej doskonałości, do jakiej człowiek dójść może na ziemi.
112. Cechy ogólne. Wpływ materji żaden. Wyższość umysłowa i moralna bezwzględna, w stosunku do innych porządków.
113. Poddział pierwszy i jedyny. Po przebyciu wszystkich stopni szczeblowania duchowego, rozebrały się one już ze wszelkiej nieczystości materjalnej. Nie podlegają więcej
