Strona:PL Allan Kardec - Księga duchów.djvu/124

samowiedzy, pozostają mu tylko resztki tchu życia. Ciało jest machiną, którą serce porusza, a do tego nie potrzeba duszy.“
 157. W chwili śmierci czy zdarza się duszy miewać pragnienia ducha lub zachwycenie, by już w tej samej chwili widzieć mogła świat, do którego powraca?
 „Zdarza się, że dusza czując zrywające się więzy, co ją krępują z ciałem, robi wszelkie możliwe wysilenia, aby je całkowicie zerwać. Będąc już w części rozebraną z materji, widzi ona przed sobą roztaczającą się przyszłość, i z góry cieszy się z nadchodzącego stanu duchowego.“
 158. Biorąc za przykład gąsienicę, która się najprzód czołga po ziemi, następnie pod postacią śmierci zamyka się w poczwarkę, by z niej zmartwychpowstać w stanie świetniejszym, czy można zrobić porównanie: do życia ziemskiego, do śmierci, a następnie i do nowego naszego duchowego istnienia?
 „Pojęcie nie zupełnie jasne. Porównanie jest jednak dobre, tylko nie trzeba go brać dosłownie jak się to często wam zdarza.“
 159. Jakiego uczucia doznaje dusza w chwili, gdy znowu ujrzy się być w świecie Duchów?
 „Bywa to rzeczą względną; jeśli czyniła złe z rozmysłem, to uczuje wstyd natychmiastowy za to, co popełniła za życia. Ze sprawiedliwym dzieje się odwrotnie: czuje się być ulżonym od wielkiego ciężaru, nie boi się niczyjego wzroku.“
 160. Duchy czy odnajdują natychmiast osoby zmarłe, które znały na ziemi?
 „Odnajdują stosownie do przywiązania wzajemnego, i częstokroć idą sobie na spotkanie, gdy zmarły powraca w świat Duchów; dopomagają do prędszego rozbierania się z powijaków materji; znajdują przy tem wielu takich, których ślady pogubiły na ziemi; widzą te, które znajdują się w stanie błąkania lub idą odwiedzać te, co są wcielone.“