Dla uniknienia zamętu, jaki powstaćby musiał, w skutek wielorakiego używania wyrażeń podobnych, jasność języka wymaga, by dla rzeczy nowych wprowadzić nowe wyrazy.
Wyrazy duchowny (spirituel) spirytualista, spirytualizm mają stałe, utarte określenia; chcieć im nadawać jakieś inne znaczenie, dla zastosowania do umiejętności o Duchach, byłoby to pomnażać i tak dosyć liczne dwuznaczności językowe. Istotnie duchowość (spirytualizm) ma znaczenie przeciwne materyalizmowi: ktokolwiek uznaje w sobie coś więcej nad materję, jest spirytualistą, ztąd jednak nie wypływa, że musi wierzyć i w istność Duchów, oraz w ich obcowanie ze światem widomym. W miejsce wyrazów: duchowny, duchowość, dla oznaczenia tej ostatniej wiary, będziemy używali duchowniczy (spirite) i duchownictwo[1] (le spiritisme), które przypominając pochodzenie i znaczenie pierwiastkowe, mają zaletę całkowitej zrozumiałości, zostawując wyrazowi duchowość jego znaczenie prawdziwe. I tak będziemy mieli umiejętność duchowniczą czyli duchownictwo, przyjmujące jako zasadę stosunek świata materjalnego z Duchami czyli istotami świata
- ↑ Nie narzucając czytelnikom tych nazw polskich, użyliśmy je tutaj jako zgodne z duchem naszego języka, i jako utarte w naszej kiełkującej literaturze duchowniczej. (Przyp. tłumacza.).
