„Nie czują takiego jak wasze znużenie i nie potrzebują odpoczynku cielesnego, albowiem nie posiadają organów wymagających naprawy; Duch może spoczywać, zawieszajac swą czynność nieustającą; nie działa materjalnie; działalność jego jest natury czysto umysłowej a spoczynek moralny, t. j. ma chwile, w których myśl jego przestaje być zupełnie czynną i nie jest skierowaną ku jednemu stałemu przedmiotowi; jest to odpoczynek, lecz zupełnie nie podobny do cielesnego. Rodzaj strudzenia jakiego doznają Duchy niższe, jest właściwością ich niższości; a im więcej się one wznoszą, tem mniej czują potrzebę wypoczynku.“
255. Duch gdy mówi że cierpi, jakiego rodzaju jest to cierpienie?
„Udręczenie moralne, które go męczy, bez porównania boleśniejsze, nad wszelkie cierpienia fizyczne.“
256. Zkąd niektóre Duchy skarżyły się, że cierpią od chłodu lub gorąca?
„Wspomnienia tego, co cierpiały za życia, bywają częstokroć tak boleśne jak sama rzeczywistość; często też używają jako przenośni, i w braku lepszego porównania, tak określają swe położenie obecne. Na wspomnienie swego ciała, doznają pewnego wrażenia, coś nakształt tego jak to bywa, gdy się ciężki długo noszony płaszcz zdejmie, i który chwilami zdaje się mieć jeszcze na sobie.“
257. Ciało jest narzędziem bolu; a jeśli nie jest przyczyną główną, to przynajmniej najbliższą. Dusza ma poczucie bólu: poczucie to występuje tu jako skutek. Pamięć o tem wprawdzie jest bardzo uciążliwą, lecz nie może wywierać żadnych skutków fizycznych. Ani chłód, ani gorąco nie są w stanie zniszczyć tkanin duszy, która nie może zmarznąć ani się spalić. Czy niespostrzegamy tego co dnia jak wspomnienie lub bojaźń cierpienia fizycznego mogą wywołać samo cierpienie, a nawet śmierć spowodować? Wszystkim wiadomo, że u osób amputowanych ból się
