Strona:PL Allan Kardec - Księga duchów.djvu/189

znaczenie; mało się on troszczy o to, i dla tego zapomina. To o czem szczególniej pamięta, są to czyny, które posłużyły do jego wydoskonalenia.“
 308. Duch czy przypomina wszystkie inne bytowania, które poprzedzały jego ostatnie wcielenie?
 „Wszystko się rozwija przed nim jak krajobraz przed podróżnym; powtarzamy atoli, nie o wszystkich swoich postępkach pamięta bezwzględnie; przypomina je sobie w miarę wpływu, jaki one wywierały na jego doskonalenie się i na jego stan obecny. Co zaś się tyczy początków Ducha, jego lat dziecinnych, te się gubią we mgle wieków i zacierają się w jego pamięci.“
 309. Duch jak zapatruje się na ciało, które porzuca?
 „Jako na niewygodną suknię, co go krępowała, i której rad się pozbył.“
 — Jakie robi wrażenie na nim widok jego rozkładającego się ciała?
 „Prawie żadne, jako rzeczy, do której żadnego znaczenia nie przywiązuje.“
 310. Po pewnym przeciągu czasu Duch czy może poznać swoje kości lub inne przedmioty, które do niego należały?
 „Czasami; zależeć to będzie od stanowiska mniej więcej wysokiego, z którego zapatruje się na rzeczy ziemskie.“
 311. Poszanowanie jakie oddają rzeczom materjalnym, pozostałym na ziemi po Duchu, czy zwracają jego uwagę, i czy patrzy na to uszanowanie z przyjemnością?
 „Duch zawsze jest szczęśliwym z pamięci o nim; rzeczy które przechowują się po nim, budzą w nim wspomnienia, ale tylko myśl zdolną jest przyciągać go do was, nie zaś przedmioty.“
 312. Duchy czy wspominają cierpienia z ostatniego swego bytowania cielesnego?
 „Częstokroć pamiętają, a wspomnienie o tem, bardziej daje im poznać wartość szczęśliwości, jaką cieszyć się mogą jako Duchy.“
 313. Człowiek, który był szczęśliwym na ziemi czy żałuje tego szczęścia?