Strona:PL Allan Kardec - Księga duchów.djvu/190

 „Duchy tylko niższe mogą żałować uciech, które sprzyjały ich nieczystej naturze, a za co muszą odpokutować cierpieniami. Dla Duchów wzniosłych, szczęśliwość wiekuista jest tysiąckroć ponętniejszą od uciech znikomych ziemskich.“
 Takim jest człowiek dojrzały, który nie pojmuje uciech swego dzieciństwa.
 314. Kto rozpoczął n. p. wielkie prace, w celu użytecznym, a które mu śmierć przerywa, czy żałuje na tamtym świecie, że ich dokonać nie mógł?
 „Nie; bo widzi, że inni są przeznaczeni, by je wykończyć. Przeciwnie, stara się wpływać na inne umysły ludzkie, by je pobudzać do dalszego naśladowania. Celem jego na ziemi było dobro ludzkości; ten sam cel znajdzie i w świecie Duchów.“
 315. Kto zostawił po sobie prace naukowe lub dzieła sztuki czy zachowuje dla nich to samo zamiłowanie jak za życia?
 „Sądzi o nich stosownie do swej wyższości, i częstokroć gani to, nad czem dawniej zachwycał się.“
 316. Czy zajmują Duchy prace dokonywające się na ziemi, nasz postęp n. p. w naukach i sztukach?
 „Zależeć to będzie od ich wyższości lub od misji jaką mają spełnić. To, co dla was jest wspaniałem, dla Duchów jest prawie niczem; podziwiają to, jak uczony podziwia prace swego ucznia. Wyszukują tylko to, co mogłoby służyć za dowód postępu Duchów wcielonych.“
 317. Duchy czy zachowują po śmierci przywiązanie do ojczyzny?
 „Jest to zawsze ta sama zasada: dla Duchów wyższych w zaświeciu ojczyzną jest wszechświat; na ziemi jest ona dla nich tam, gdzie zostawiły najwięcej osób sympatycznych (i obowiązków).“
 Stanowisko Duchów i ich sposób widzenia rzeczy odmienia się do nieskończoności, w miarę ich rozwoju moralnego i umysłowego. Duchy doskonałe zwykle zatrzymują się bardzo krótko na Ziemi; wszystko co się tutaj robi, jest tak lichem w porównaniu do ogromów nieskończoności, rzeczy do których ludzie