Strona:PL Allan Kardec - Księga duchów.djvu/195

 332. Duch czy może przybliżyć albo oddalić chwilę swego powtórnego wcielenia?
 „Wywołując pragnienie z głębi swej istoty, może je ku sobie zbliżać; może i oddalać, gdy się cofa przed próbami, bo pomiędzy Duchami są też tchórze i obojętni, lecz to im bezkarnie nie uchodzi; cierpią za to jak ten, kto nie ma odwagi zażyć lekarstwa zbawiennego, mogącego uleczyć z choroby.“
 233. Gdyby Duch znajdywał przyjemność w pośrednim bycie, pomiędzy Duchami błąkającemi się, i gdyby nie miał miłości własnej, popychającej go wyżej, czy mógłby pozostawać w tem bytowaniu do nieskończoności?
 „Nie może do nieskończoności; postęp jest potrzebą Ducha, którą wcześniej lub później uczuć musi; wszyscy muszą postępować w górę, jest to ich przeznaczenie.“
 334. Połączenie duszy z takiem lub innem ciałem czy jest z góry przeznaczonem albo może się to robi w ostatniej chwili bez wyboru?
 „Duch zawsze bywa zawczasu przeznaczanym. Wybierając sobie odpowiedni rodzaj prób, Duch uprasza o pozwolenie wcielenia się: owóż Bóg wszechwiedny i wszystkowidzący przewiduje i widzi, która dusza jest przeznaczoną do jakiego ciała.“
 335. Duch czy może wybierać sobie ciało, w które się ma wcielić, albo może ma tylko prawo wyboru rodzaju życia, mającego mu dać pewne doświadczenie?
 „Może wybierać i ciało, albowiem ułomności ciała mogą być dla niego pewnego rodzaju próbą, która pomaga do jego postępu, gdy poskromić potrafi wady, jakie w niem znajdzie, wybór ten jednak nie zawsze bywa zależny od niego; może atoli o to prosić.“
 — Duch w ostatniej chwili czy może zrzec się ciała, które sobie obrał?
 „Gdyby sobie to pozwolił, cierpieć będzie, jak gdyby żadnej próby jeszcze nie przeszedł.“
 336. Czy może zajść, że dziecko mające się narodzić, nie znajdzie Ducha chętnego do wcielenia się w nie?