Strona:PL Allan Kardec - Księga duchów.djvu/413

obojętnie lub też odpychaną za wstrętem; w skutek czego więc przywiązanie wzajemne dwóch istot zmienia się na wstręt, a niekiedy nawet na nienawiść?
 „Możesz domyślić się łatwo, że jest to kara, lecz tylko doczesna. A ileż zresztą jest i takich, którym zdaje się, że są najszczerzej zakochani, sądząc o tem z powierzchownych oznak, gdy jednak przychodzi się rozpocząć pożycie wspólne, poznają wtedy, że miłość ta była tylko zaślepieniem materjalnem! Nie wystarcza być zakochanym w jakiej osobie, która wam się podoba, a w której upatrujecie same piękne zalety; pożycie tylko zdoła odkryć, czem jest ona istotnie. Ileż to znowu jest takich związków, które zdają się antypatycznemi na pierwsze spojrzenie, a jednak później, gdy się dobrze poznają i zbadają wzajemnie, kończą się na czułej i trwałej miłości, ponieważ ta jest na szacunku opartą! Nie trzeba zapominać, że to Duch się kocha, a nie ciało; gdy złudzenie materjalne zniknie, wtedy dopiero daje się to spostrzegać.
 „Bywa dwa rodzaje przywiązania: jedno cielesne a drugie duchowe, często biorą jedno za drugie. Przywiązanie duszy, jeśli jest czyste i sympatyczne, bywa trwałe; cielesne zaś jest znikome; oto przyczyna, dla której ci, którym zdawało się, że kochać się wiecznie będą, zamiast miłości, na ostatku nienawidzą się, gdy już materialne złudzenie zniknie.“
 940. Brak sympatji pomiędzy istotami przeznaczonymi do pożycia wspólnego czy nie jest też źródłem smutków tak gorzkich, że są one zdolne zatruć cały żywot?
 „Istotnie, są one bardzo gorzkie, lecz jest to jedno z tych nieszczęść, do którego najczęściej dajecie sami powód; najprzód są winne w tem prawa wasze, bo nie powinniście przypuszczać, że Bóg może zmuszać ludzi do niesympatycznych związków; i następnie, że częściej szukacie w nich zaspokojenia waszej dumy i waszej próżności jak prawdziwego szczęścia; ulegacie zatem skutkom postępowania waszego i waszych przesądów.“
 — W każdym razie padnie tutej jedna ofiara?