Strona:PL Allan Kardec - Księga duchów.djvu/418

z przyjemnością, jeśli bywają przez dumę zaćmiewane. Poświęcenie ma wartości o tyle tylko, o ile jest bezinteresownem; mające zaś jakieś ukryte zamiary lub widoki, traci na wartości w oczach Boga.“.
 Wszelkie poświęcenie opłacone kosztem własnego szczęścia, jest chwalebnem w oczach Boga, ponieważ jest wykonaniem prawa miłości bliźniego. Owóż, życie ziemskie będące dla nas rzeczą najdroższą na ziemi, kto się zrzeka go na pożytek swych bliźnich, nie popełnia żadnego zamachu, lecz ofiarę tylko. Pierwej jednak zanim przystąpi do poświęcenia swego życia, powinien zastanowić się czy życie nie może przynieść więcej korzyści od jego śmierci.
 952. Człowiek gdy pada ofiarą nadużycia swych namiętności, o których wie, że muszą przyspieszyć zgon jego, lecz którym oprzeć się nie jest w stanie, ponieważ nawyknienie uczyniło z nich prawdziwą potrzebę fizyczną, czy powinien być uważanym jako samobójca?
 „Jest to samobójstwo moralne. Przecie możecie zrozumieć, że człowiek w tym wypadku staje się podwójnie winnym? Braknie mu odwagi, okazuje zezwierzęcenie, a po nad tem wszyskiem zapomina o Bogu.“
 — Czy wypada go uważać więcej winnym, jak tego co się zabija z rozpaczy?
 „Niezaprzeczenie że jest winniejszym, albowiem ma więcej czasu do zastanowienia się nad swem samobójstwem, od tych, co doraźnie wykonywają na sobie zamachy; bywa to często rodzaj pomięszania albo obłąkania; pierwszy jest daleko winniejszym, i będzie mocniej ukaranym, ponieważ kara bywa zawsze wymierzoną stosownie do samowiedzy, jaką posiadamy o swych błędach.“
 953. Jeśli kto widzi przed sobą śmierć nieuniknioną i okropną czy jest odpowiedzialnym za to, gdy odbiera sobie przedtem życie, dla uniknienia męczarni?
 „Wina zawsze musi być, gdy się nie czeka na czas wyznaczony przez Boga. Zkąd ta pewność, że czas ten już nadszedł, i że pomimo wszelkich pozorów nie znajdzie się jakiego sposobu ocalenia?