zbytków oto kara, czyli skutek naruszenia prawa. Podobnież dzieje się i ze wszystkiemi innemi czynnościami.“
Wszystkie nasze czynności są poddane prawom Bożym, i nie ma tak małej, w którejby one nie mogły być naruszone. Jeśli doznajemy skutków ich naruszenia, za to powinniśmy winić samych siebie i przekonać się, że jesteśmy dobrowolnymi sprawcami wszystkiego szczęścia lub nieszczęścia, jakie nas na tej drodze spotkać może.
Prawda ta jest dosadnie powiedzianą w następnej przypowieści:
„Pewien ojciec dał wychowanie i naukę swemu dziecku, t. j. dał mu środki do pokierowania sobą. Następnie oddając mu pole, mówi: oto prawidła, podług których musisz postępować, a i oto narzędzia potrzebne do jego uprawy, aby ono stało się dla ciebie urodzajnem i abyś mógł zapewnić sobie byt. Uczyłem cię; dla tego, abyś zrozumiał te przepisy; jeśli będziesz postępował podług nich, to pole będzie ci wydawać wiele i zapewni spokój na stare lata; w przeciwnym bowiem razie pole twoje zostanie i bezpłodnem i umrzesz z głodu. Powiedziawszy to, pozostawia mu zupełną swobodę działania.“
Nie prawdaż, że pole to wydawać będzie w stosunku do uprawy, a wszelka niedbałość musi odbić się na zbiorze? Syn więc będzie na starość szczęśliwym lub nieszczęśliwym, stosownie do tego, o ile starał się trzymać się przepisów podanych przez ojca. Bóg jest daleko więcej przewidującym, albowiem ostrzega nas na każdym kroku, o tem: czy dobrze czy źle postępujemy, posyła do nas Duchy, aby wlać natchnienie, lecz my nie chcemy ich słuchać. Zachodzi tutaj jeszcze ta różnica, że Bóg daje zawsze człzwiekowi sposobność poprawienia się z poprzednich błędów w każdem nowem istnieniu, gdy tymczasem syn, o którym mówimy, nie ma nic przed sobą, jeśli nie umiał skorzystać z czasu.
965. Kary i nagrody dla duszy po śmierci czy mają w sobie cokolwiek materjalnego?
