I mówił: „Nie oddawaj nam według złości naszych, ale według miłosierdzia Twego“.
(Ks. I. Machabejska, Roz. XIII. w. 46).
_P13_extracted_image.jpg)
Na Ukrainie zadnieprzańskiej, w dawnem województwie Czernichowskiem, w dziedzicznej wsi Kuryłówce, ze szlachetnych i pobożnych rodziców Łukasza Nowakowskiego i Klotyldy z Korzelińskich, dnia 19-go lipca 1829 r. urodził się chłopczyk, któremu na chrzcie św. dano imię Edward. Przyszedł on na świat przed wybuchem powstania, ujrzał horyzont ojczyzny już wtenczas posępny, załzawiony, uciskany niewolą naród smutny, usłyszał żałosne jęki i westchnienia stęsknionego do lepszej doli ludu. Mając zaledwie dwa lata, jak to później sam opowiadał, widział rodzoną matkę rzewnie płaczącą nad niepowodzeniem powstania 1831 roku. Jako dobre i grzeczne dziecię, czule ściskając matkę za szyję, całował i pocieszał ją. Sam z matką klęcząc, płakał i modlił się do Boga o pomyślność dla walczących współbraci. Mały Edzio karmiony pokarmem matki, rozrzewnionej, tkliwej, miłością Boga, bliźniego i ojczyzny na wskroś przejętej, wyssał, przyswoił i w drugą naturę zamienił matczyne cnoty. Jej obraz życia odbił w swojej duszy i objawił go w czynach swojego późniejszego żywota. Pod opieką matki wzrastał w łasce u Boga, a w miłości u ludzi. Od zarania młodości, aż do późnego wieku t. j.
