Strona:PL Antek (Prus).djvu/016

ściele. Tylko, że piec pękł i drzwi się nie domykały, więc trochę ziębiło. Dzieci miały czerwone twarze i ręce trzymały w rękawach; nauczyciel chodził w kożuchu i w baraniej czapce. A po kątach szkoły siedział biały mróz i wytrzeszczał na wszystko iskrzące ślepie.
 Usadzono Antka między tymi, którzy nie znali jeszcze liter, i zaczęła się lekcja.
 Antek, upomniany przez matkę, ślubował sobie, że musi się odznaczyć.
 Nauczyciel wziął kredę w skostniałe palce i na zdezelowanej tablicy napisał jakiś znak.
 — Patrzcie dzieci! — mówił. — Tę literę spamiętać łatwo, bo wygląda tak, jakby kto kozaka tańcował, i czyta się A. Cicho tam, osły!… Powtórzcie: a… a… a…
 — A!… a!… a!… — zawołali chórem uczniowie pierwszego oddziału.
 Nad ich piskiem górował głos Antka. Ale nauczyciel nie zauważył go jeszcze.
 Chłopca trochę to ubodło; ambicja jego była podraźniona.
 Nauczyciel wyrysował drugi znak.
 — Tę literę — mówił — zapamiętać jeszcze łatwiej, bo wygląda jak precel. Widzieliście precel?
 — Wojtek widział, ale my to chyba nie… — odezwał się jeden.
 — No, to pamiętajcie sobie, że precel jest podobny do tej litery, która nazywa się B. Wołajcie: be! be!
 Chór zawołał: be! be! — ale Antek tym razem rzeczywiście się odznaczył. Zwinął obie ręce w trąbkę i beknął, jak roczne cielę.
 Śmiech wybuchnął w szkole, a nauczyciel aż zatrząsł się ze złości.
 — Hę! — krzyknął do Antka. — Toś ty taki zuch? Ze szkoły robisz cielętnik? Dajcie go tu na rozgrzewkę!
 Chłopiec ze zdziwienia aż osłupiał, ale nim się opamiętał, już go dwaj najsilniejsi ze szkoły chwycili pod ramiona, wyciągnęli na środek i położyli.