Strona:PL Antek (Prus).djvu/017

 Jeszcze Antek niedobrze zrozumiał, o co chodzi, gdy nagle uczuł kilka tęgich razów i usłyszał przestrogę:
 — A nie becz, hultaju! a nie becz!
 Puścili go. Chłopiec otrząsnął się, jak pies wydobyty z zimnej wody, i poszedł na miejsce.
 Nauczyciel wyrysował trzecią i czwartą literę, dzieci nazywały je chórem, a potem nastąpił egzamin.
 Pierwszy odpowiadał Antek.
 — Jak się ta litera nazywa? — pytał nauczyciel.
 — A! — odparł chłopiec.
 — A ta druga?
 Antek milczał.
 — Ta druga nazywa się be. Powtórz, ośle.
 Antek znowu milczał.
 — Powtórz ośle, be!
 — Albo ja głupi! — mruknął chłopiec, dobrze pamiętając, że w szkole beczeć nie wolno.
 — Co, hultaju jakiś, jesteś hardy? Na rozgrzewkę go!…
 I znowu ci sami co pierwej koledzy pochwycili go, położyli, a nauczyciel udzielił mu taką samą liczbę prętów, ale już z upomnieniem:
 — Nie bądź hardy! nie bądź hardy!…
 W kwadrans później zaczęła się nauka oddziału wyższego, a niższy poszedł na rekreację, do kuchni profesora. Tam, jedni pod dyrekcją gospodyni skrobali kartofle, drudzy nosili wodę, inni pokarm dla krowy, — i na tem zajęciu upłynął im czas do południa.
 Kiedy Antek wrócił do domu, matka zapytała go:
 — A co? uczyłeś się?
 — Uczyłem.
 — A dostałeś?
 — O! i jeszcze jak! Dwa razy.
 — Za naukę?
 — Nie, ino na rozgrzewkę.
 — Bo widzisz to początek. Dopiero później będziesz brał i za naukę! — pocieszyła go matka.