Ta strona została uwierzytelniona.
A człek, przed światła korny potęgą,
Zwracać ku niemu stęskniony wzrok;
Dopóki niebo z groźbą złowrogą,
Roztaczać będzie burz, gromów sieć,
A serce ludzkie przejęte trwogą,
Przed straszną walką żywiołów drzeć;
Dopóki gwiazdy na mlecznej wstędze,
Przyświecać będą w spokojną noc,
A człowiek, w białej czytając księdze
Rozumieć znaków tajemną moc;
Dopóki księżyc będzie promienić,
A serce ludzkie czuć, wzdychać, bić,
Póki się drzewa będą zielenić,
A pod ich cieniem wędrowiec śnić;
Dopóki wiosna będzie rozwijać
Lilje i róże — mirty i bzy,
Póki wzrok serca będzie podbijać,
A oko ronić radości łzy;
Dopóki cyprys szumiąc na grobie,
Rozlewać będzie ponury dźwięk,
A serce w czarnej tonąc żałobie,
Rozwodzić pełen boleści jęk:
