Strona:PL Antologia współczesnych poetów polskich (1908).djvu/289

króluje, czyniąc twych odrodzeń chrzest,
a ukojony w tem, że wiecznie jest.

Może przed tobą w tej godzinie świata,
 kiedy przecudnie
woń tchów żywiących k’niebu ulata
 w samo południe,
zjawienie... Stopi żar zmysłów osłonę;
wzejdą na jawie rzeczy w śnie przemknione.

Gdzieś — z gęstwi trawy pod błyskiem słońca
 stal się wychyli...
Patrz: złoty promień o miecz-szczerbiec trąca...
 Szczęk — w krótkiej chwili...
Cichy szczęk... Słyszysz? Stłumiony, chropawy;
pod słońcem skarga zardzewiałej sławy.

Albo też wyjrzy przez opłotki żyta,
 kłosiane wrota,
głowa niewieścia w płótno chust owita...
 Twarz zamigota...
W ciszy południa, gdy łan pełnią wzdycha,
zbóż gospodyni, królów mać, Rzepicha.

Potem, gdy głębiej pocznie w tobie brzmieć
 strun dusznych granie,
że się poczujesz jako Boży kmieć
 na wiecznym łanie;