Ta strona została przepisana.
BABIE LATO.
Snuje się, snuje babie lato,
Po rżysku płynie, po zagonie.
I blaskiem dziwnym w słońcu płonie
Cieniuchna, mleczna nić —
Wrzeciono oto z bajki chwyć,
By wić przędziwo srebrne, wić!
Pajęcza nić,
Zaklęta nić,
Czepia się łodyg zwiędłej trawy.
Ostatni maku kwiat jaskrawy
Osrebrzą cały i oplata;
Tam — gdzie ostróżki fioletowe
Na złocic ścierni haft swój kładą.
Niby błyszczący szych ulata,
By tej jesieni smętnej szata
W barwy mieniła się tęczowe;
Tam na puszystą ostu głowę,
Na koniczyny czerwień bladą
I na piaszczyste, hen, rozłogi,
I na dziewanny szare kiście —
Gdzie kwiat ostatni lśni ogniście —
Gdzie się przegonów ciągną smugi.
Gdzie się grusz starych cienie kładą.
