Ta strona została przepisana.
Ta dziwna nić.
Ta nuta,
Z przeszłości mgieł wysnuta.
Na życie całe
— Jak pokuta
Zaprzepaszczonych dawnych dni —
Omota duszę i pochwyci:
Taka w niej siła.
Taka moc
W pajęczej wątłej nici!
Niema boleści w niej, rozpaczy,
A smętek jeno zadumanie.
Jakieś w przeszłości rozkochanie,
Tej — promienistej, pełnej dum...
Orłowe loty,
Skrzydeł szum,
I duchów moc...
I tak się czepia nić zaklęta,
Oplata duszę — wie, pamięta:
— To było, to było już.
Od liliowych wrzosów wstaje
I płynie, płynie na rozstaje.
Gdzie krzyż spróchniały czarny stoi:
Gdzie się czerwienią brzeźniak troi,
Kamienie wielkie leżą...
I huczy wicher po przez łany,
Niesie przędziwa szmat stargany...
