Ta strona została skorygowana.
Bo najcudniejszą jest z wszystkich miłości,
Ta, jaką wiosna niesie w sad wiśniowy,
Gdy wiatr obrywa białe, wonne kwiaty.
A najłaskawszem to słońce, co gości
W cichym szpitalu i złoci komnaty —
I na uśpionych przelewa się głowy.
O, żyć snem takim i z grecką pogodą
Iść w grób... gdzie cisza i wieczność milcząca —
I pozostawić po sobie baśń słońca,
Jak kwiaty świeżo rozwite, baśń młodą...
Światu porzucić tęskotę snów wiecznych —
Uwięzić duszę, co była skrzydlata —
I umieć odejść bez żalu ze świata
W godzinę pragnień i przeczuć słonecznych.
