Ta strona została uwierzytelniona.
Troskami gnana, pójdziesz precz w koronie
Srebrzystych włosów, zsiwiałych zbyt wcześnie.
I dzieci nasze — och, aż serce krwawi! —
Zziębnięte w mrozy, w deszcze i zamiecie,
Niby klucz szary zbłąkanych żórawi,
W tułaczkę pójdą, rozpierzchłe po świecie…
…I ja ukradkiem wówczas drżącą ręką
Ostatni daję grosz i myślę: Może
Zlituje się też kto nad twoją męką
I tym sierotom naszym dopomoże.
Z KSIĘGI „SMUTNYCH PIEŚNI“.
Nie winien jam, bracia, że smutne me dzieci,
Że łza je ćmi!
Że słowo niezręcznie te śpiewki me kleci —
Wybaczcie mi!
Nie uśmiech je rodzi, nie radość je płodzi,
Nie kaprys słów,
Bolesny mi smutek na świat je przywodzi —
(Me usta znów
Tak szepcą…) Oskardu ten górnik zaklęty
Nie puszcza z rąk —
Z narodu i mojej niewoli poczęty
Śpiew smutnych ksiąg.
