Strona:PL Anton Czechow - 20 opowiadań.djvu/53

i pieniędzy nie weźmie. Trochę, prawda, daleko, ale co to znaczy? Spacer niejako...
 — Ja z przyjemnością, proszę!
 Makar Kuźmicz szurnął nogą w ukłonie i wskazał na krzesło.
 Jagodow siada i przegląda się w lustrze. Jest zupełnie zadowolony z widoku — w lustrze widać krzywą gębę z tępym szerokim nosem i oczami na czole. Makar Kuźmicz okrywa ramiona swego klienta białym prześcieradłem.
 — Jak was ostrzyc, zupełnie do gołej skóry? — mówi.
 — Naturalnie, żebym do Tatara był podobny.
 — Cotiunia jak się ma?
 — Dobrze, żyje sobie jakoś. Niedawno u majorowej przy porodzie była. Rubla zapłaciła.
 — Taaak... rubel... Potrzymajcie ucho.
 — Trzymam. Nie obetnij mi tylko ucha. O boli, za włosy mnie szarpiesz.
 — To nic. Bez tego się przy naszej robocie nie obejdzie. A jak się ma Anna Erastówna?
 — Córka? Dobrze! W przeszłym tygodniu w środę wyswataliśmy ją za Szejkina. Dlaczegoś nie przyszedł?
 Nożyce przestają skrzypieć, Makar Kuźmicz opuszcza ręce i przerażony pyta:
 — Kogoście wyswatali?
 — Annę.
 — Jak to niby, za kogo?
 — Za Szejkina, Prokopa Pietrowa. Ciotka jego w Złotoustińskim zaułku służy za gospodynię. Porządna kobieta. Naturalnie wszyscy jesteśmy zadowoleni. Za tydzień wesele. Przyjdź!
 — Ależ co to jest, Eraście Iwanyczu? — mówił Makar Kuźmicz blady, zmieszany. — Czyż to możliwe? To jest zupełnie niemożliwe... Przecież Anna Erastówna... przecież ja... Przecież ja dla niej uczucia żywiłem, miałem zamiary... Co to takiego...?
 — Zwyczajnie. Wzięliśmy i wyswataliśmy. Porządny człowiek.