Strona:PL Antoni Piotrowski - Od Bałtyku do Karpat.djvu/94

 — Ani grosza mniej, jak sto tysięcy. Tak parobek sie zmartwił, ale idzie na dół i myśli, co tu robić. Pan czekał na niego, pani przy nim piszcząca, też. Pan pyta:
 — No i cóż, jakoś ciągle straszy.
 — A bo to jakieś twarde — i w tej chwili przypomniała mu się ta baba, co to djabeł od niej uciekł. Muszę pójść po takie ziele, co przed niem strach ustąpi, niech pan szlachcic jeszcze trochę poczeka.
 — Aby tylko nie długo, mój kochany człowieku, bom już prawie ogłuchł od tego pisku… to jest od tego straszenia.
 Tak parobek poprosił szlachcica o bryczkę i parę koni, żeby było prędzej to ziele. Pojechał do tej baby i powiada jej tak:
 — Widzi pani, ten gospodarz, co się pani z nim ożeniła, to jak uciekał namówił mnie, abym z nim uciekł, ale to jakiś pijak z piekła rodem — więc teraz ja żałuję, żem gospodynię opuścił, a jak chcecie to was zabiorę, gdzie on jest.
 — A gdzie on jest, ten mój mężulek?
 — A tu niedaleko we dworze, pijany na strychu leży.
 — A to jedźmy prędko — mówi gospodyni takim głosem, że już pod parobkiem nogi zadygotały.
 Więc pojechali.
 Jak przyjechali do dworu, było już ciemno — tak powiada ten parobek:
 — Niech się gospodyni odzieje dobrze z głową w chustkę i cicho idzie, bo jakby mężulek poznał, toby drapnął.