Strona:PL Artur Oppman - Legendy warszawskie.djvu/019

śpiew tak piękny, tak kryształowo czysty, że zdawało się, iż i księżyc, i gwiazd miljony, i ziemia, i niebo zasłuchały się w niego do niepamięci.
 W tem z krzaków, cicho, bez szelestu, wyskoczyły owe trzy postacie — i nie tak szybko rzuca się ryś drapieżny na przebiegającą łanię, jak oni rzucili się na syrenę, skrępowali ją powrósłem, z witek wierzbowych splecionem, i wyciągnęli z wody na murawę.
 Próżno się szamotała nieszczęsna, próżno ich ludzkim a cudnym zaklinała głosem. Głos ten wzruszyć ich nie mógł, gdyż, wedle rady ojca Barnaby, uszy mieli woskiem szczelnie zatkane.
 — Co teraz począć? Co z nią począć? — jęli się pytać obaj rybacy zdyszanym, gorączkowym głosem.
 — Co począć? — rzeknie pustelnik — poczekajcie, zaraz wam powiem:
 Nim ją do Jego Miłości księcia na Czersku zawieziem, a wieźć przecież nie będziem po nocy, zamkniemy syrenę w oborze, a pilnować jej będzie Staszek, pastuch gromadzkiego bydła. Skoro świt zaś, wóz drabiasty sianem wymościm i jazda do Czerska! Dobrze mówię?
 — Dobrze mówicie, ojcze Barnabo, mądrze mówicie!
Skan zawiera grafikę nie w PD.